داستان مهمانان علی(ع) و خدمت به مهمانان

این مطلب در مورد احترام به مهمان و مهمان داری است. در این مطلب رفتار حضرت علی(ع) و فرزندش(محمد حنفیه) با مهمانان توسط امام عسگری نقل می شود.

داستان مهمانان علی

مردی با پسرش، به عنوان مهمان، به خانه علی(ع) رفتند. علی(ع) با اکرام و احترام بسیار آن ها را در صدر مجلس نشانید و خودش روبروی آنها نشست. موقع صرف غذا رسید. غذا آوردند و صرف شد. بعد از غذا، قنبر غلام معروف علی(ع)، حوله ای و طشتی و ابریقی برای شستن دست ها آورد. علی آنها را از دست قنبر گرفت و جلو رفت تا دست مهمان را بشوید.
مهمان خود را عقب کشید و گفت: مگر چنین چیزی ممکن است که من دستهایم را بگیرم و شما بشوئید.
علی (ع) فرمود: برادر تو، از سر تو است، از تو جدا نیست، می خواهد عهده دار خدمت تو بشود، در عوض خداوند به او پاداش خواهد داد، چرا می خواهی مانع کار ثوابی بشوی؟
باز هم آن مرد امتناع کرد. آخر علی او را قسم داد که(من می خواهم به شرف خدمت برادر مومن نائل گردم، مانع کار من مشو.)
مهمان با حالت شرمندگی حاضر شد.
علی(ع) فرمود: خواهش می کنم دست خود را درست و کامل بشویی، همان طوری که اگر قنبر می خواست دستت را بشوید می شستی، خجالت و تعارف را کنار بگذار.

همینکه از شستن دست مهمان فارغ شد، به پسر برومند خود محمدبن حنیفه گفت:دست پسر را تو بشوی. من که پدر تو هستم دست پدر را شستم و تو دست پسر را بشوی. اگر پدر این پسر در اینجا نمی بود و تنها خود این پسر مهمان ما بود من خودم دستش را می شستم، اما خداوند دوست دارد آنجا که پدر و پسری هر دو حاضرند، بین آنها در احترامات فرق گذاشته شود.
محمد به امر پدر برخاست و دست پسر مهمان را شست.
امام عسگری وقتی که این داستان را نقل کرد فرمود:شیعه حقیقی باید این طور باشد.